η φωνή του ξένου

Ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ ξένου καὶ τοῦ ναυαγοῦ κι ἕνα βλέμμα ποὺ ἀντικρύζει σύρματα παντοῦ σ’ ἕνα δρόμο δίχως τέρμα, δίχως γυρισμό οὔτε θέλω νὰ θυμᾶμαι οὔτε νὰ ξεχνῶ Καραβάνια μὲ τοὺς μπόγους πάνω στὰ βουνά στὴ φωτιὰ παραδομένοι, χάνονται παιδιά ὁ καπνὸς ἀνηφορίζει πάνω καὶ ψηλά καὶ ὁ ἥλιος ταξιδεύει μ' ἀναφιλητά Mές στοῦ κόσμου τὴν ἀρένα ἕνα βλέμμα σκοτεινό σύννεφο χωρὶς σταγόνα κόκκινη βροχὴ στὸ χῶμα Δίχως τὰ χαρτιὰ στὰ χέρια πάνω στὶς γραμμές μέσα σ’ ἕνα σκυλοπνίχτη τέσσερεις γενιές ἀπ' τὸν Ἴστρο στὸν Εὐφράτη μιὰ βαθιὰ πληγή εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ ξένου ἀπ' τὴν Ἀνατολή ἕνα ρεῦμα ποὺ τινάζει καὶ αἱμορραγεῖ εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ ξένου ἀπ' τὴν Ἀνατολή