όψεις της ρωμ/κής εκκλησίας ΙΙ

 

 Ένα θεμελιώδες γνώρισμα της πίστης τόσο του ρωμαιοκαθολικισμού όσο και του προτεσταντισμού είναι το δόγμα του απόλυτου προορισμού. Σύμφωνα με αυτό, η παντογνωσία του Θεού δεν προγνωρίζει απλώς τη σωτηρία ή την καταδίκη του κάθε ανθρώπου αλλά και την προκαθορίζει. Με άλλα λόγια ο Θεός προορίζει ποιοι θα σωθούν και ποιοι όχι. Οι εντολές Του πρέπει να εφαρμόζονται από όλους ανεξαρτήτως αν ο άνθρωπος θα σωθεί ή όχι, γιατί ο Θεός είναι πρωτίστως εξουσιαστής και δεν περιμένει τη συνεργασία του ανθρώπου αλλά επιβάλλει τον νόμο Του. Ο ιερός Αυγουστίνος, ο θεμελιωτής αυτού του δόγματος, αναφέρει «όλοι οι άνθρωποι από την φύση τους είναι αμαρτωλοί και ανεπίδεκτοι προόδου. Όμως, ο Θεός εκλέγει αιωνίως μερικούς από αυτούς, οι οποίοι τελικά ως εκλεκτοί του Θεού σώζονται, όχι κατά την δική τους αξία, αλλά κατά την ανεξερεύνητη βουλή του Θεού» .

Το 1233 ο πάπας Γρηγόριος ο Θ´ ιδρύει την Ιερά Εξέταση, ένα παπικό διακαστήριο στο οποίο δικάζονται με φρικτά βασανιστήρια όσοι πραγματικά ή όχι αντιτίθενται στη διδασκαλία της ρωμ/κής εκκλησίας. Μόνο ένας ιεροεξεταστής στην Ισπανία τον 15^ο αιώνα, ο περιβόητος Τορκουεμάδας, έστειλε σε 18 μήνες πάνω από εκατό χιλιάδες ανθρώπους στην πυρά και στην κρεμάλα! Μέσα σε διακόσια χρόνια, μόνο στην Ισπανία, καταδικάστηκαν σε φρικτό θάνατο δεκατέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι!