συνάντηση ελληνισμού-χριστιανισμού

ΦΥΛΛΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

καθηγητής: Ανδρέας Βιτούλας

μάθημα: θρησκευτικά

τάξη: Α´ Γυμνασίου

θεματική ενότητα II: η συνάντηση του χριστιανισμού με τον ελληνισμό

Να αντιστοιχίσετε τα παρακάτω αποσπάσματα στους κλάδους του εννοιολογικού χάρτη που σας δόθηκε

• Έννοια προσώπου………
• Κόσμος……….
• Ιστορία……….
• Άνθρωπος………….
• Οικουμενικότητα……….
• Πολίτης……….
• Δραματουργία………….
• Φιλοσοφία………….
• Γλώσσα……………
• Τέχνη…………….. 

1.      Στις διαιρέσεις που έπρεπε κατά τον άγιο Μάξιμο να υπερβαθούν, και που υπερβαθήκανε τελικά εν Χριστώ, περιλαμβανόταν και η διαίρεση των φύλων (Π. Νέλλας, Ζώον θεούμενον)

2.      Εις την αρχαίαν ελληνικήν σκέψιν η μεσσιανική προσδοκία ήτο άγνωστος, διότι έβλεπεν εις την ιστορίαν μίαν περιωρισμένην κυκλικήν κίνησιν. Δια τούτο οι Έλληνες ηγνόουν την φιλοσοφίαν της ιστορίας και δεν ανεκάλυψαν την έννοιαν της ιστορίας (Ν. Μπερδιάγιεφ, Θείον και Ανθρώπινον)

3.       (ο άνθρωπος) αποτελείται από ψυχή και σώμα, στέκεται στο μεταίχμιο της δημιουργίας και συνθέτει μέσα του ύλη και πνεύμα, επειδή ο Χριστόςείναι η αδιαίρετη και συνάμα ασύγχυτη ένωση της άκτιστης θεότητας και της κτιστής δημιουργίας (Π. Νέλλας, Ζώον θεούμενον)

4.      Το γεγονός ότι στην εποχή μας η επιστήμη της φυσικής δεν το βρίσκει αδιανόητο ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από το απόλυτο μηδέν,  μπορεί να είναι ένας θετικός παράγοντας για τη θεολογία, ώστε να αρχίσει οικοδομητική συζήτηση με τους φυσικούς επιστήμονες (μητρ. Περγάμου Ιωάννης, Η κτίση ως ευχαριστία)

5.      Η αλήθεια του προσώπου φανερώθηκε στον κόσμο με την κένωση και την ταπέινωση του Χριστού (Γ. Μαντζαρίδης, Εισαγωγή στην ηθική)

6.      Ακούς τη γλώσσα του Ομήρου στους ιαμβικούς κανόνες. Την αττική και την «κοινή» στην υμνολογία και στην πατερική θεολογία. Τη βυζαντινή σε μεταγενέστερους συγγραφείς (Ιερά Μονή Ιβήρων, Το Άγιον όρος και η παιδεία του γένους μας)

7.      Ο χριστιανός δεν είναι δούλος του κόσμου ή των αρχόντων του κόσμου, αλλά παιδί του Θεού και πολίτης της βασιλείας του (Γ. Μαντζαρίδη, Χριστιανική ηθική)

8.      Ο διαρκής διάλογος του ιερέα, διάκου και χορού αποτελεί τον δραματικό διάλογο που υπήρξε, όπως γνωρίζουμε επίσης, το βασικό στοιχείο του θεάτρου ( Κύρος Πατσαλίδης, https://www.pemptousia.gr/2017/09/171298/)

9.      Ιστορική σάρκα της βυζαντινής εικόνας είναι η ρωμαϊκή ζωγραφική των πρώτων αιώνων της Εκκλησίας και κυρίως οι ελληνικές της ρίζες (Χρ. Γιανναρά, Η ελευθερία του ήθους)

10.  Παρά το γεγονός ότι ο όρος «ομοούσιος» ήταν στενά συνδεδεμένος με τον νεοπλατωνισμό, οι Πατέρες δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν τον όρο αυτό προσδίδοντάς του ένα νέο εννοιολογικό περιέχομενο (Γ. Μαρτζέλου, Ορθόδοξο δόγμα και θεολογικός προβληματισμός)