ο Χριστός ως ξένος

    Χριστός είναι Υιός Θεού, Θεός και αυτός πού ξενιτεύεται από τούς ουρανούς του για να κατέλθει στη γη ωσάν σε ξένο τόπο...

    Εργάτης, λοιπόν, σε ξένο τόπο (Ίω. 5,17). Μα και εκεί ένας διαρκής μετανάστης υπήρξε:

    Από την Παναγία συνελήφθη στη Ναζαρέτ, γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, φυγαδεύτηκε στην Αίγυπτο, ανατράφηκε στη Ναζαρέτ, έζησε σε ασταμάτητη μετακίνηση... Μήπως δεν το ‘πε ό ίδιος; «Οι αλεπούδες έχουν καταφύγιο, και τα πουλιά έχουν φωλιές. Ό Υιός όμως τού Ανθρώπου δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι»

(Ματθ. 8,20)

    Ό παράξενος Θεός μου ταύτισε τον εαυτό του μαζί τους. «Ήμουνα ξένος... Όποιος περιθάλπει έναν απ’ αυτούς τούς άσημους αδελφούς μου, περιθάλπει εμένα»

(Ματθ. 25, 31-46)

    Ό Θεός μου «πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος» (Φιλ. 2,7), διότι «δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του»

(Ματθ. 20,28)

    Τό ’πε ο ίδιος· στάλθηκα για να «αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τούς τσακισμένους ψυχικά, στους αιχμαλώτους να κηρύξω λευτεριά και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους· να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους...» (Λουκ. 4,18-19)...

    Το προανάκρουσμα αυτής της ταύτισης Θεού και ξένου το βρίσκουμε ήδη στην Παλαιά Διαθήκη...

    «Αν κάποιος ξένος έρθει να μείνει μαζί σας στη χώρα σας, μην τον εκμεταλλευτείτε. Να του φέρεστε όπως σ’ έναν συμπατριώτη σας. Να τον αγαπάτε σαν τον εαυτό σας, γιατί κι εσείς ξένοι ήσασταν στην Αίγυπτο»

(Λευιτ. 19,33-34)...